Dalsza rodzina powinna zostać poinformowana, że milczenie dziecka nie wynika z braku sympatii, braku wychowania, ale jest wynikiem zaburzenia lękowego. Łatwiej będzie im zrozumieć zachowanie dziecka gdy będą świadomi trudnych uczuć jakich doświadcza. Zmuszanie dziecka do odpowiedzi, zawstydzanie lub jakiekolwiek inne formy nacisku spowodują większy lęk i zahamowanie w kontakcie. Otoczenie powinno być nastawione na nawiązanie w pierwszej kolejności kontaktu niewerbalnego- zainicjowanie wspólnej aktywności- np. zabawy. Choć wyczekujące pytania nie są wskazane to nie należy rezygnować z mówienia do dziecka. Wręcz przeciwnie! Krewni, nauczyciele, specjaliści powinni dużo i ekspresywnie mówić do dziecka oraz poświęcać mu uwagę. Zasygnalizowanie, że nie musi mówić teraz mówić sprawi, że dziecko z MS poczuje się zrozumiane. Jednocześnie bardzo ważne ze strony otoczenia są nieustanne wysiłki by zainicjować i utrzymać kontakt z dzieckiem, nawet gdyby był on tylko niewerbalny.

Nauczyciele muszą wiedzieć, że dziecko z mutyzmem nie jest w stanie sprostać wymaganiom czytania na głos, odpowiadania lub śpiewania. Dziecko z mutyzmem ma uczucie „ściśniętego gardła” i silnego stresu gdy jest wymagana odpowiedź, bardzo często zna odpowiedź, ale z powodu lęku nie jest w stanie wydobyć z siebie jakiegokolwiek słowa. Z uwagi na specyficzne potrzeby dziecka można rozważyć umieszczenie dziecka w klasie integracyjnej. Może to się okazać szczególnie korzystne jeśli nauczyciele uczący w takiej klasie mogliby poświęcić dziecku z MS więcej uwagi lub okazywać więcej zrozumienia.

Dobrze gdy  terapeuta prowadzący dziecko oraz rodzice  orientują się jak radzi sobie ono w warunkach szkolnych np. w kontaktach z rówieśnikami, zgłaszaniem swoich potrzeb czy wywiązywaniem się z zadań. Współprca nauczycieli z terapeutą umożliwi dziecku robienie postępów w relacjach społecznych na terenie szkoły. Jeśli dziecko jest pod opieką psychiatryczną, współpraca psychologa prowadzącego i psychiatry okaże się bardzo ważna w ustaleniu czy konieczne jest zastosowanie leków. Logopedzi mogą stosować ćwiczenia motoryki warg i języka, które zazwyczaj u dziecka z MS będą napięte i ćwiczenia oddechowo-fonacyjne. Dziecko stanie się podatne na takie ćwiczenia dopiero po nawiązaniu z nim więzi. Niewątpliwie współpraca logopedy i psychologa może być dla każdego z tych specjalistów inspiracją i wskazówką jakie  dodatkowe środki zastosować w terapii.   

Wszyscy specjaliści mający kontakt z dzieckiem powinni więc znać specyfikę MS oraz wiedzieć jakie są zalecenia w kontakcie. Współpraca osób, które mają najczęstszy kontakt z dzieckiem będzie bardzo cenna w wielotorowym pomaganiu dziecku z MS, wyznaczaniu nowych kierunków terapii oraz szybkiemu reagowaniu na pojawiające się problemy. 

Zdjęcie: FreeDigitalPhotos

Autor: psycholog  Monika Andrzejewska

Artykuł chroniony prawami autorskimi przez CTM Spółka z o.o.